Od dzieciństwa Lope odczuwał wielką pasję do gór, zarówno tych niższych, jak i wyższych. Mieszkanie w Grenadzie, gdzie znajduje się najwyższy szczyt Półwyspu Iberyjskiego – Mulhacén (3478 m n.p.m.), było dla niego szczęśliwym zrządzeniem losu, gdyż zawsze otaczały go krajobrazy motywujące do aktywności na świeżym powietrzu oraz odkrywania nowych szlaków. Był harcerzem, a z biegiem czasu zaczął podejmować się tras długodystansowych w takich miejscach jak Sierra Nevada, Picos de Europa, a także poza granicami Hiszpanii – w Gruzji czy Portugalii.

Po urazie czaszkowo-mózgowym, który spowodował u niego epilepsję, Lope musiał przerwać swoje wyprawy i przeszedł długą rehabilitację. Dzięki wysiłkowi, dyscyplinie i wsparciu osób z otoczenia udało mu się jednak ustabilizować chorobę i wrócić do pieszych wędrówek, które są jedną z jego największych pasji.

Lope mówi: „Epilepsja nauczyła mnie słuchać mojego ciała, respektować własne ograniczenia oraz lepiej poznawać samego siebie. Dzięki doświadczeniom, Jakie przyniosło mi życie, nauczyłem się doceniać to, co mogę zrobić, oraz cieszyć się każdym krokiem. Góry zawsze były dla mnie schronieniem, a teraz bardziej niż kiedykolwiek czuję, że wędrowanie pomaga mi nawiązać kontakt z samym sobą”.

Dodaje również: „Uważam, że istnieje duża niewiedza na temat epilepsji. Czasami ludzie zakładają, że ze względu na chorobę nie można robić pewnych rzeczy, ale najważniejsze jest, aby się dostosować i znaleźć ograniczenia, które można kontrolować. Epilepsja mnie nie definiuje”.

Dzięki swojej wytrwałości i miłości do natury Lope nadal udowadnia, że przy odpowiednim nastawieniu oraz szacunku dla własnych ograniczeń wszystko jest możliwe.